Destrución do xardín de Irmáns Labarta de Noia

O Concello de Noia destrúe un xardín histórico, ca. 1907, atribuído a Jesús López de Rego, para abrir unha rúa.

Conseguirá deste xeito, dentro de un par de días e en aras do interese xeral, obter un tramo de rúa cheo de coches estacionados . Un novo exemplo de perfecta conservación do patrimonio cultural galego.

O día 28 de xuño comezaron as obras de destrución do fermosos xardín  cos seus trazados xeométricos de buxo e as súas árbores centenarias, derribando o groso muro de pedra co seu paseo lateral en pérgola, que illaba a frondosidade do xardín da rúa Pintor Xenaro.

Entrada da dministración Pública no patrimonio cultural galego

Rosal do monumento a san Francisco, Santiago de Compostela

    ROSAL DE SAN FRANCISCO

Francisco Asorey, Monumento a san Francisco, 1926-1930, Santiago de Compostela

O monumento a san Franciso pódese describir como unha estrutura piramidal formada por unha acumulación de pedras, que crea unha composición rocosa de sillares aos que se encarama o santo a predicar. Aos seus pés e mimetizados coa rocha acoden reis, bispos, e demáis pobo llano, xunto a diversos animais salvaxes e domésticos entre baixorrelevos vexetais.

Esta estructura arquitectónica tan potente ten o su complemento no pequeno rosal que abraza a base do monumento e coida a predicación do santo. A restauración da obra de Francisco Asorey que se está levando a cabo terá que dar conta e velar pola integridade desta obra de arte como suma dos seus valores inmateriais outorgados ao longo do tempo, e non contemplar únicamente -de forma reducionista- a obra de canteria.

Neste senso a cobertura vexetal non ataca, non compromete nin debilita, senón que subraia o seu carácter de obra popular viva que é froito da devoción ao santo. A masa vexetal disposta como unha coroa arredor do talle pétreo naturaliza o monumento, equilibra a súa masa e reforza a letura da obra de Asorey servindo de contrapunto á masa dura do granito.

A mata verde do rosal que circunda a base do monumento, é o monumento, e parte indisociable do mesmo dende hai décadas. Tamén neste sentido, pódese entendelo rosal como unha trasposición das ofrendas, (flores, velas, ex-votos e demáis obxetos de devoción) que aínda se poñen aos pés dos cruceiros e que por tanto conforman a súa propia imaxen. Por eso mesmo comprendela significación destas formas e usos, faise necesario para unha mellor conservación da obra de Asorey e a memoria histórica do monumento acumulada ao longo do tempo.

A forza do rosal protexe ao monumento, cúbreo e peitéao de flores e funciona coma un manto vexetal capaz de incorporar novos significados.

 A conservación da mata da roseira vese máis que nunca necesaria para conservala memoria histórica do monumento acumulada ao longo do tempo, entendido este conxunto como un organismo vivo do que participa no tempo a natureza cambiante.