A recente desaparición do
cactus columnar no Milladoiro tráenos á mente o pensar cómo
se está construíndo a paisaxe urbana da nosa cidade contemporánea ao marxe das plantas, e se é factible un espazo
público orfo destes organismos vivos.
O problema é incómodo
porque nos retrata como sociedade por moito que se armonice despóis o ambiente urbano con efímeras xardineiras de plantas vivaces
O cactus do Milladoiro
querido e prezado por tódolos veciños pola súa forza, vellez e
desenvolvemento vexetal, podía considerarse como un éxito do espazo
urbano non proxectado, e unha auténtica icona natural da rúa
Rosalía de Castro. O seu acomodo nunha zona urbana hostil o convertía nun resistente cultural que reivindicaba outra forma posible de
actuar nas nosas cidades.
Con todo o anterior,
ben se podería haber procedido a amplialas beirarrúas en detrimento das
prazas de aparcamento adxacentes, se a fluidez do tráfico peonil se
houvese invocado como causa da tala; ou ben se houbese podido
protexela estrutura arbórea da planta con algún recurso
arquitectónico axeitado, se a seguridade do peón fose o motivo.
Pero o máis realista e incómodo quizáis, é pensar que se
cortou a árbore porque simplemente foi visibilizado como un
estorbo para as persoas.