Licenza Creative Commons
Esta obra ten unha licenza Creative Commons Atribución-Non comercial-Compartir igual 4.0 Internacional.

jueves, 19 de noviembre de 2015

Restauración do xardín renacentista de Bornos

CAMPAÑA DE MICROMECENAZCO PARA LA RESTAURACIÓN DE LA LOGIA DE BENVENUTO TORTELLO EN BORNOS

Jardín del siglo XVI construído por el I duque de Alcalá y virrey de Nápoles Per Afán de Ribera. La logia, de la que sólo se conserva el cuerpo inferior, es un apéndice del palacio a modo de galería y fachada monumental al jardín, netamente italiana. Su estructura arquitectónica estaba pensada para albergar la valiosa colección de escultura clásica importada por el duque, y por eso se concibió como una galería al aire libre ritmada de hornacinas para soporte museístico y ornato del jardín.
APOYE SU RESTAURACIÓN Y COLABORE!


INFORMACIÓN e COLABORACIÓN EN HISPANIA NOSTRA:

 http://todosaunacrowdfunding.es/projects/restauracion-de-la-logia-renacentista-del-palacio-de-los-ribera-bornos-cadiz/

sábado, 24 de octubre de 2015

Centro Don Bosco

 


CONFERENCIA
 
XARDÍNS COMPOSTELÁNS DO PATRIMONIO CULTURAL



CENTRO DON BOSCO
 25 de Outubro de 2015, 18.30h 



lunes, 28 de septiembre de 2015

Ampliación surrealista da Alameda de Santiago pola Carreira do Conde

Xardín histórico da Carreira do Conde
Non é pais para vellos (xardíns)

A determinación insólita de adaptar a forma urbana segundo criterios do tráfico rodado, contradícese co sentido común que establece que é a fluidez do tránsito de vehículos o que se debe subordinar á cidade consolidada nun conxunto histórico.

Cambiouse e desprazouse unha escaleira para achegala ao paso de peóns existente. Ben, e non era mellor mover iste para axustalo a aquela?. Cando co paso do tempo -e a reorganización do tráfico no Campo da Estrela- se mude o paso de peóns a outro sitio, moverase de novo con el a escaleira de pedra?. Non é mellor adaptalo paso de vehículos á cidade e non ao revés? 

Escaleira orixinal con descansillo, e barandas de pedra e sebes
Grave precedente na cidade histórica de Santiago en tanto que a forma urbana que estaba protexida foi definida pola circulación rodada de Xoan Carlos I.

Por outra banda alomenos unha quinta parte da lonxitude dun muro protexido foi destruído ou alterado gravemente, co obxectivo de crear un gradarío no terraplén das palmeiras, danando o sobrio deseño do conxunto de borduras das arecáceas.

O grupo formado polas sete palmeiras canarias, co seu anel inferior de buxo con flores vivaces, forma un conxunto arquitectónico como xardín que non foi percibido como tal, e polo tanto alterado sen miramentos, modificándo a elegante perspectiva columnaria que ten valor como conxunto en tanto premaneza este homoxéneo.

O cambio operado na rúa non tivo tampouco a ambición dun discurso significativo e relevante que convencese da súa achega e idoneidade. O novo terraplén destruíu un muro protexido; cortou un fermoso rododendro; deixou coas raíces ao aire unha palmeira e unha robinia -ameazando a súa estabilidade e supervivencia-; destruíu unha escaleira de granito en perfecto estado para substituíla por outra que, porén, non permite o paso a persoas con diversidade funcional e desfacendo asemade o foco final da perspectiva da rúa Xeneral Pardiñas;  alterou o fermoso e tradicional recuncho da fonte do seu extremo de bancos efrontados; non se restaurou a escaleira sur -sí protexida- que mantén os seus perigosos chanzos rotos; mantívose a única gasolineira existente -que eu coñeza- fronte a unha igrexa barroca; e en suma, converteu en insegura unha rúa ao non separalo tráfico de vehículos do das persoas, que compartirán agora en desorde un único espazo común.

Ao abeiro de todo isto cabe preguntarse onde está a luminosidade e a beleza invocadas, onde residen os valores da suposta ampliación da Alameda pola Carreira do Conde, para xustificala operación de reforma urbana, proxecto estrela publicItado convenientemente e de discreto resultado final, que afectou ao principal espazo verde axardinado dunha rúa de Santiago.

Tralas desafortunadas últimas actuacións desenvolvidas na Alameda, agora temos de novo modificado sen sentido un dos poucos axardinamentos históricos da que foi primeira rúa do ensanche burgués.

Santiago, Non é pais para vellos (xardíns)

Iste recuncho de fonte e bancos enfrontados tamén foi reformulado

miércoles, 2 de septiembre de 2015

Xardín dos Sarmiento Varela, Santiago de Compostela

 Xardín en terrazas descendendo cara as hortas de Belvís no centro histórico de Santiago pertencente a familia Sarmiento Varela.

A peza principal do xardín era un parterre levantado trala fachada traseira do pazo, construído nunha terraza con vistas ao recinto monumental intramuros, e con escaleiras laterais a ámbolos lados que descendían cara ao resto da horta.

Do parterre principal trala casa arraca lateralmente un trazado en cruz de sebes de buxo con centro nun pequeno estanque circular. Este axardinamento acolle tamén un plantel con tuias e unha araucaria, e ten remate visual nun cruceiro de pedra.

O pequeno rego que penetra na finca e lle surte de auga debuxa un percorrido arquitectónico que finaliza nun estanque ovalado con illotes de xunqueiras -crocodilo incluído posteriormente- e fonte adosada central en escaleira de tres panos semicirculares.

Outros ámbitos do xardín formábanos diversos espazos con bancos e mesas de pedra entre camelios e cedros, hoxe tamén moi alterados.

viernes, 5 de junio de 2015

Xardin e casa Alonso, Ourense

PERIGO DE DESAPARICIÓN DA CASA ALONSO EN REZA!

Entre outras moitas consideracións pódese dicir que tense producido algo afortunado aquí: hai unha perfecta integración do xardin coa casa, a aldea na que se levanta, e a paisaxe. E non é ista unha frase feita, porque en verdade a casa literalmente está engulida na paisaxe, sabemos que está ahí, porque o sabemos...  podémolo constatar, nu replegue do terreo e entregada á vexetación.

A vivenda desdebúxase na vexetación
Construída nunha rocha sobre os socalcos do río Miño, a casa é un impecable exemplo residencial de aprezo pola terra, e de bo construir coa paisaxe.

A crúa imposición deste apresurado derribo anunciado, co seu pródigo depregue administrativo é un despiadado autorretrato do noso país.

Esta obra culta, proxecto do arquitecto Fernando Blanco, ofrece uns brilantes espazos domésticos moi sofisticados, e pouco comúns no facer construtivo galego de finais do século XX.

Dende logo pouco común, aínda que non tanto desgraciadamente a  cegueira institucional con que se enfrenta sempre aos bens culturais do patrimonio contemporáneo a Administración Pública.

Temos ademáis, indisociable coa casa, un xardín exhuberante -necesario para afrontala canícula ourensá- con carballos e arces ensombrecendo os muros de pedra e ladrillo visto. 
Vidros facendo de luminosos espellos -referente das espelladas caixas de Dan Grahan-  un fértil mundo vexetal multiplicado e amplificado a traverso da arquitectura, e enmarcando as vistas tralas fiestras dos impresionantes Cotos Formigueiro e da Torre á outra beira do rio.

A sorprendente perda anunciada desta vivenda é un fracaso colectivo. Sobre todo polo seu acubío xuirídico ampliamente difundido e convenientemente advertido, ao que se aferran as limitacións dun urbanismo que quere ser únicamente exemplificante. Todavía hai tempo para reflexionar e facer que prevaleza o valor cultural desta construción


INFORMACIÓN E APOIO EN:

https://www.change.org/p/casa-de-su-majestad-el-rey-ministerio-de-educaci%C3%B3n-cultura-y-deportes-eviten-el-derribo-de-una-obra-maestra-de-la-arquitectura-gallega?recruiter=307206625&utm_source=share_petition&utm_medium=twitter&utm_campaign=share_twitter_responsive


martes, 12 de mayo de 2015

Xardín do café Moderno, Pontevedra

Xardín ecléctico de finais do século XIX no histórico edificio do café El Moderno de Pontevedra.

O xardín situado trala fachada traseira do edificio, acompaña unha estensa galeria de madeira que cobre a superficie da casa e serve de miradoiro e estancia interior no que contemplar o xardín.

O motivo principal -disposto diante da galeria- é un debuxo radial formado por sebes de buxo no que se levanta unha rotonda formada por seis palmeiras canarias en torno a unha washingtonia. Ista composición vexetal de porte vertical moi desenvolvido é a protagonista do xardín

O fermoso quiosco octogonal do xardín -levantado cunha estrutura de columnas de forxa decoradas e pintadas de branco- aloxa o pozo e o pilón, fabricado todo o conxunto en Carril na fábrica de Antonio Alemparte.

A intervención levada a cabo no edificio en 2002 por Álvaro Siza, inclueu a rehabilitación do xardín no que se construeu un pabillón auxilliar no testeiro do mesmo a partir dun sobrio muro de canteria 

En 2003 instalouse no espazo comprendido entre as palmeiras, a escultura de Castelao con corozo, obra de Francisco Leiro baseada na autocaricatura do intelectual e político.

Escaleira de forxa entre camelios, que serve de acceso principal ao xardín

miércoles, 4 de marzo de 2015

Os luns do Ateneo



 ATENEO DE SANTIAGO
-CONFERENCIA-

 
Un percorrido arquitectónico polos xardíns históricos de Compostela.
 A protección dun patrimonio cultural




LUNS, 9 DE MARZO, 20.00h.

miércoles, 21 de enero de 2015

Salóns de baile e café nos xardíns da Coruña. A terraza de Sada

ARQUITECTURAS DE LECER NOS XARDÍNS PÚBLICOS DE PRINCIPIOS DO SÉCUILO XX

A Coruña contou -dentro dos xardíns de Méndez Núñez- cun sector especializado para os quioscos de ocio alineados ordeadamente no paseo principal das palmeiras, que apareceron primeiro como estables estruturas de madeira e se foron tranformando con peles de cemento decorado e pintado; e nos que sobresaía isa vocación urbana de exhición e modernidade dentro do xardín.

Salón de baile no primeiro andar do Edificio La Terraza, instalado nos anos dez do seculo XX nos xardíns Méndez Núñez de A Coruña, e hoxe consevado en Sada
A idea configurada do xardín como lugar premeditado para a celebración e o pracer, foi levada a cabo dentro das cidades de principios de século XX, convertindo os parques públicos de libre concurrencia no marco axeitado para a festa pública e social. O encontro burgués dentro do parque, en horas avanzadas e tempos climatolóxicamente adversos, necesitaba de engaiolantes e aceptados espazos no que despregar o brilante axobío da clase ociosa.

Incluso unha cidade como Santiago de Compostela adoptou, para o seu principal espazo verde, a cosntrución dun magnífico salón de bailes e festas trala igrexa do Pilar, obra do arquitecto Antonio Palacios. Contando ademáis cunha portada de arquivoltas, secularizada con ánxelas art noveau. O resultado é... un desafogado café con música e baile afastado das miradas de centos de ventás do vello burgo intramuros.

A hoxe terraza de Sada é unha lixeira e alongada constución de madeira de dous andares cunha pel acristalada de diferentes cores e carpinterías con fermosos deseños Art Nouveau obra do arquitecto Antonio López Hernández. Aínda que no traslado dende A Coruña sofreu unha adaptación que simplificou os volumes e crestas da súa cuberta, este edficio constitúese hoxe -tras máis de cen anos de vida- como unha obra mestra da arquitectura modernista en Galicia e un icono de tódolos pavillóns de recreo construidos nos xardíns.